SPADARE, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Spadare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 538c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SPADARE

SPADARE, Spadonem facere. Lex Salica tit. 40. § 13 :

Si quis admissarium alienum sine consensu domini sui Spadaverit, etc.

Vide Spassare et Spadonare.

Spadatus. Gloss. Anglo-Sax. Ælfrici : Spadatus, vel eunuchizatus, belisnod. Caballus spadatus, in Lege Salica eodem tit. 40. § 3. et in Capitul. 3. ann. 813. cap. 24. Cujusmodi sunt ii, quos Ungres dicimus, quod ex Pannonia seu Ungaria plurimi in alias Provincias adducantur. Ammianus lib. 17. de Quadis ac Sarmatis :

Equorum plurimi ex usu castrati, ne aut feminarum visu exagitati raptentur, aut in subsidiis ferocientes, prodant hinnitu densiore vectores.

Spado, pro Equo spadato. Vita Caroli IV. Imper. :

Valentemque Spadonem Carolo ante portam civitatis transmisit.

Ubi Freherus equum spadicei coloris perperam interpretatur. Albertinus Mussatus de Gestis Italicor. lib. 11 :

Sic canis ut primum campis exire maniplum

Providus aspexit, subito Spadone citato

Prosiluit volitans una comitante cohorte.

Albertus Argentinensis pag. 120 :

Cum paucis Spadonibus cursu velocissimo properavit ad Rhenum.

Idem pag. 136 :

Post quem idem filius Spadonem more garçonis equitabat.

Utitur et pag. 143. Testament. Episcop. Verdens. ann. 1367. apud Guden. in Codic. Diplom. tom. 3. pag. 484 :

Legavit........ duos Spadones, quos secum de civitate Pragensi duxit ad partes, quorum unus griseus et alter ruffus.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

◊ Vocem Spadare Celticæ, vel Germanicæ originis esse scribit Eccardus in Notis ad Pactum Leg. Sal. pag. 76. ab inusitato scilicet verbo Spahen, quod findere, secare sonat : cujus etiamnum exstant plurima derivata.

SPADACIA SPADARII © École des chartes.

« 1 spado » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 539a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SPADO1

1. SPADO, Cœlebs. Exposit. compendiosa benef. f. 18 :

De quibus Spadonibus seu cœlebibus, etc.

Utitur Tertull. lib. de Monogamia cap. 3. Hinc

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Spadonatus, Cœlibatus, apud eumd. Tertull. lib. 2. de Cultu femin. cap. 9 :

Non enim et multi ita faciunt, et se Spadonatui obsignant, propter regnum Dei tam fortem et utique permissam voluptatem sponte ponentes ?

Vide in Spadare et Spadonare.

« 2 spado » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 539a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SPADO2

2. SPADO, Vervex, Gall. Mouton. Regula hospit. S. Jacobi de Alto passu ann. circ. 1240. ex Tabul. archiep. Paris. cap. 47 :

Carnes edulium et agnium, qui nundum impleverunt annum, carnes etiam Spadonium unius anni... eis (infirmis) ministrabunt.

Occurrit præterea in Charta ann. 1325. apud Oefelium tom. 1. Script. rer. Boicar. pag. 750. col. 1. Vide mox Spadonare.

P. Carpentier, 1766.

Spadones sunt surculi vitium fruge carentes, dicti quod sint sterilitate affecti. Glossar. vet. ex Cod. reg. 7613. Isidor. Orig. lib. 17. cap. 5. sect. 6.