« »
 
[]« 1 staca » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 569c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/STACA1
1. STACA. Leges Athelstani, ubi de Ordalio et judicio ferri ardentis :
Ne aliquis intret Ecclesiam postquam ignis infertur, unde judicium califacere debet, præter Presbyterum, et eum, qui ad judicium iturus est : Et sint mensurati 9. pedes a Staca usque ad marcam, ad mensuram pedum ejus, qui ad judicium ire debet.
Infra :
Novem pedes mensurati distinguantur inter terminos ; in primo signo secus Stacam teneat pedem suum dextrum : in secundum sinistrum pedem, in tertium signum quando ferrum projiciet, et sanctum altare festinet, insigilletur manus ejus, etc.
Ubi Staca est palus, vel fustis terræ infixus, quomodo olim Estaches nostri vocabant, cum de Duellis agunt, a quo novem pedes, quos, qui judicium ferri initurus erat, emetiri debebat. Marca autem est locus, ubi 9. [] pedes finiebant. Vide Ferrum candens, et infra in Stallum. Hinc
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Stacha, Palus, postis, paxillus, nostris Estache, Ital. Stacca. Statuta Pallavic. lib. 2. cap. 77. fol. 136 :
Statutum et ordinatum est, quod nullus camparius nemorum præfati domini audeat, nec præsumat incidere, neque incidi facere aliqua bordenalia, Stachas, neque douas in buschis ipsius domini nostri.
Vide Delicia et Estecha.