STAGNUM 1, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 1 stagnum » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 575c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/STAGNUM1

1. STAGNUM, Mare. Tidericus Langenius in Saxonia :

Sulcatum Stagnum per multa pericula magnum,

Tertia processit classis, pars indeque cessit.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Stagnaculum, dimin. a Stagnum. Epist. Petri de Condeto apud Acher. tom. 2. Spicil. pag. 559 :

Iterum sciatis, quod die Jovis supradicta dom. Rex Siciliæ faciebat poni in quodam Stagnaculo, quod protenditur usque prope Tunicum, quosdam cursores et barellos, qui multum, ut dicunt, ad expeditionem negotii faciunt. Et factum est dum traherentur a littore versus Stagnum illud, congregati sunt Saraceni infiniti, ut Stagnum illud defenderent, appositione cursorum prædictorum.

Stagnales Civitates, Maritimæ, apud Ericum Upsaliensem lib. 5. Hist. Suecicæ pag. 190 :

Et in magna classe circa littora civitatum Stagnalium pervagatus, etc.

Henricus Aquilonipolensis in Lubecca lib. 2. cap. 3 :

Stagnales inter urbes caput urbs Lubecana,

Inter et urbs etiam septuaginta duas.