« Subula » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 643b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SUBULA
SUBULA, et Subla, Veru, vel ferrum longius ac præacutum, cujusmodi est cerdonum
subula. Gl. Lat. Gr. :
Subla, ὀπήτιον, περόνη. Subula, ὑπήτιον, περόνη.Leg. ὀπήτιον. Adrevaldus lib. 1. de Miraculis S. Benedicti cap. 16 :
Requisiti autem, quomodo tantum scelus nudis patrarent manibus, præsertim cum neque Subulas majores, neque malleos, margulos, nec aliquod officinæ fabrilis secum haberent, etc.Nicephorus Constantinopolitanus scribit Justinianum Rhinotmetum Imp. aliquot ex primoribus Chersonensium, ἐν ξυλίνοις ὀϐέλοις immissos, ad ignem torruisse. Quo loco Theophanes habet εἰς σούϐλας ξυλίνους. Moschopulus :
Περῆναι, τὸ σουϐλίζεσθαι.Utuntur porro voce hac Græco-barbara, σούϐλα, Græcorum Synaxaria, cum Subulis Martyrum carnes dilaniatas scribunt, 12. Octob. 18. et 23. Januar. 22. Mart. 12. et 27. Junii, Menologium Basilii 10. April. etc.
Subulæ, etiam inter arma recensentur, quibus scilicet loricarum defectus scrutarentur.
Will. Brito lib. 11. Philipp. pag. 234 :
Infra :Hic sudibus, telis hic dimicat, ille bipenni,Hic verubus, cultris alter Subularibus arctasScrutatur thorace vias, galeæque fenestris,Qua ferro queat immisso terebrare cerebrum.
Ejusmodi forte fuerunt σουϐλία illa, de quibus Leo Imp. in Tacticis cap. 5. § 4. et cap. 6. § 2.In cerebrum casu ferrum Subulare recepit.