« »
 
[]« Suntonator » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 658b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SUNTONATOR
SUNTONATOR, in vet. Inscript. quæ Genuæ visitur :
Tustactus Suntonator Regis Tholomæi, etc.
Sponio in Itiner. part. 3. pag. 35. et 36. Musicus est seu Symphoniæ Præfectus, a Græc. σὺν, cum, et τόνος, tonus, concentus.