SUSUM, pro Sursum. Glossæ vett. : Susu, ἄνω. Rursum, Ἄνω, Suso, supra, super, ἄνω ϰάτω, Susum deorsum. Πρὸς τὰ ἄνω, Susum versum. Τῇ ἂνω, Susum versum. Susovorsum, in vett. Inscript. pag. 204. Gloss. Lat. Gr. : Susu, ἄνω. Susum, ἐπάνω. Papias : Susum, in superiori parte, in loco signato, Sursum, ad locum. Commodianus :

Integrate locum vestrum, per omnia docti,

Susum intendentes, semper Deo summo devoti.

Et alibi :

Terruit sane Dominus domum orationis,

Sacerdos Domini cum Susum corda præcepit.

Lactantius lib. de Mortibus Persecut. n. 19 :

Constantinus astabat Susum.

Hist. Episcopor. Autisiod. cap. 20 :

Susum habet in se historiam salis cum arbore et serpentibus.

Ita veteres rusum, pro rursum dicebant, ut observat Scaliger ad Catullum pag. 58. Vide Jusum. Hinc Itali Poetæ eadem notione su et suso dicunt, uti observatum ab Acarisio.