VAL 2, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 2 val » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 8, col. 234b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/VAL2

2. VAL, Vallum, Jus domini in bona hominum manus mortuæ sine prole defunctorum, Germanis etiam nunc Todtfall. Charta Frider. I. imper. ann. 1153. inter Probat. Hist. S. Emmer. Ratisbon. pag. 146 :

Stabilimus etiam ei (monasterio) ut morticinia, quæ Val dicuntur, de hominibus sæpe dicti monasterii, ubicumque defuncti fuerint, monasterio salva sint et custodita, nec in eis alicujus loci libertate injuriam patiatur. Idem erit observandum in perceptione medietatis totius substantiæ mobilium et immobilium, quæ monasterio sæpe recitato debetur, quando moriens caret suæ conditionis prole.

Charta ann. 1211. tom. 2. Geneal. diplom. aug. gentis Habsburg. pag. 215 :

Omnes homines proprie ad me pertinentes, qui in ipsa valle de hac vita migraverint, cum jure quod vulgo dicitur Val, abbati et fratribus..... decrevi donare.

Alia ann. 1212. ibid. :

Valla sua..... seu mortuaria.

Vide supra Morticinium 2. Haltaus. Glossar. German. col. 420. voce Fall.

P. Carpentier, 1766.

Vall, ejusdem originis, Quod ex decedentium legatis, ecclesiis obvenit. Necrol. MS. abbat. Altorf. in Alsatia, ord. S. Bened. :

Obiit Anna de Tutelheim vij. Id. Nov. quæ dedit unum pallium in einen Vall.

Rursum :

Obierunt Greda et Gertrudis, quæ dederunt dominis, ut dicitur, ein Vall.

Quod Mortuarium nuncupatur ibidem :

Obiit Ellina de Tutelheim, quæ dedit tunicam pro Mortuario.

Vide Mortalagium et Mortuarium 1.