« »
 
[]« Vegius » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 8, col. 261a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/VEGIUS
VEGIUS, Vegiatura.
<cit>Lex Burgund. tit. 16. de Inquirendis animalibus, § 3 :
Si vero Vegius extiterit, et Vegiaturas (Herold. vigaturas vias) acceperit, et is, cui indicat invenire non potuerit, furtum, quod se perdere mentiebatur, dissolvat in simplum.
</cit>
<cit>Edit. Heroldi :
Furtum, quod prodere mentitur, in simplo solvat.
</cit>
<cit>Additament. 1. tit. 8 :
Quicunque mancipium, caballum, perdiderit, donet Vegio pro mancipio solidos 5. pro equa sol. 2. etc.
</cit>
Ubi quidam Vegios, hariolos, vates, ac [] divinos fuisse aiunt, quos Saxones vigilere, Germani Wiclers vocant ; unde viglian, hariolari. Furto enim subreptis mancipiis vel animalibus, hos consulebant, ut, ubinam essent, edocerentur, cujus indicinæ pretium vegiaturam vocabant. Alii a veg, vel væg Saxonico, quod viam sonat, deducunt, ut vegii fuerint, qui pecudum vestigia indicabant.
© École des chartes.