« »
 
[]« Vexativus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 8, col. 299a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/VEXATIVUS
VEXATIVUS, Acutus, acer. Conc. Avenion. ann. 1209. apud Acher. tom. 2. Spicil. pag. 610 :
Vulnera quæ levia fomenta non sentiunt, mordicativis, seu Vexativis remediis curari oportet.
Cælius Aurel. Acut. lib. 2. cap. 29 :
Utitur etiam cum his potionibus Vexativis, absinthio infuso et thymo decoctis.... Quæ omnia.... sunt acria, et propterea tumori contraria.