« »
 
ADSOLARE, ASSOLARE 1, ASSOLARE 2.
[]« Adsolare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 094a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ADSOLARE
ADSOLARE, Assolare, Ad solum et terram deprimere ; Assoula, Occitanis. Joan. de Janua : Assolatus, ad solum deductus. Naum cap. 1. (v. 5) Montes commoti sunt ab eo, et colles desolati sunt ; vel secundum aliam litteram, et colles Assolati sunt, i. ad solum deducti, ad solitudinem redacti, de solio depositi. W. Brito in Vocab. MSS :
Assolatus, i. vanus, et dicitur ad solum, i. ad terram redactus, de solio depositus, et ad solitudinem redactus.
Tertullianus Apologet. cap. 15 :
Si honorem inquietant divinitatis, si majestatis vestigia Adsolant.
Id. ad Nation. lib. 1. cap. 10. Ita legit Rigaltius[] ex Cod. Fuldensi, ubi Editi præferunt obsoletant. Fori Oscæ Jacobi I. Reg. Arag. ann. 1277 :
Nec etiam debent deteriorare aliquid de commissis ; quod si fecerit, debent totum reficere, quod per eos fuerit Assolatum
, id est, destructum. Aliud est
Assolare, in Bulla Benedicti VIII. PP. tom. 1. Ughelli part. 1. pag. 137 :
Simulque pratum in integrum cultum et Assolatum, situm in campo qui vocatur, etc.
Charta Benedicti de Pontio Episcop. Portuensis apud eundem Ughellum, tom. 1. pag. 143 :
Simulque pratum in integrum cultum et Assolatum situm in campo, etc.
Ubi Assolatum pratum, est ad culturam redactum secundum usum agriculturæ : dicimus enim Assoler les terres, cum primo anno arantur, altero in iis frumentum, tertio trimestre frumentum seritur.
[]« 1 assolare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 442b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ASSOLARE1
1. ASSOLARE, Ad solum deprimere. Vide Adsolare. Gemma Gemmarum :
Assolatus, ad solum i. e. ad terram redactus, sive de solio positus ad solitudinem.
[]« 2 assolare » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 442b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ASSOLARE2
2. ASSOLARE, De solo seu fundo et possessione securum præstare, cavere ab evictione, fundum assignare, nostris etiam Assoleir, eadem notione. Charta ann. 1228. inter Probat. tom. 2. Hist. Lothar. col. 440 :
Et si feodum istud non possem sibi Assolare. ego ita valens aliud feodum ad dictum domini Abici de Rozieres, etc.
Alia ann. 1284. in Chartul. S. Petri de Monte :
Et doient li hoir... descombreir, warantir et Assoleir à tousjors à l'abbé et à covant devantdis lou boix et l'éritaige desour nomeit.