« »
 
[]« Balluca » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 540a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BALLUCA
BALLUCA, Arena aurosa, seu rementa minutiora auri, necdum excocta. Gloss. Lat. Græc. Lat. Balluca, γήδιον χρυσοῦ ἀϰαθάριστον. Gloss. Græc. Lat. χρύσιον γήδιον ἀϰαθάριστον, Valuca. Ex quibus videtur restituendum, χρυσοῦν γήδιον, Aurea arena, χρύσαμμος, ἀχῶνευτος, γὴ, ἢ χρυσῶδης, ut habet aliud Gloss. Occurrit in leg. 3. et 4. C. Th. de Metallis (10, 19), ubi Jacob. Gothofredus. Dicitur [] etiam Ballux. Alii scribunt Baluca et Balux. Vide Forcellinum et mox Balluta.
Alia notione vocem hanc usurpat Sebastianus Salmanticensis Episcopus in Veremundo Rege, æra 827 :
Sed regalia palatia, Balluca, triclinia, prætoria, quis satis pro ipsa pulcritudine valeat commendare ?
P. Carpentier, 1766.
F. Meniana, porticus, Gall. Balcons, galeries.