![[]](img/image.png)
«
5 cornutus » (par P.
Carpentier, 1766), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 572b.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/CORNUTUS5
5. CORNUTUS, Male digestus, Gall.
Cornu, malfait. Charta Caroli IV. ann. 1325. in Reg.
64. Chartoph. reg. ch. 214 :
Nonnulli etiam notarii adeo ignorantes et imperiti,...
quod plerumque propter suam imperitiam instrumenta Cornuta et absque intellectu
conficiunt.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Cornutus, haud scio qua ratione, pluries appellatur Theodoricus
de Perweis
Pseudo-Episcopus Leodiensis ann. 1405. electus : cujus etiam fautores fere
Cornutos
vocat Cornelius
Zantfliet in Chronico, apud Marten. tom. 5. Ampliss. Collect. col.
369. 380. 386. 387. 389. et 397.
P. Carpentier, 1766.
◊ Nomen familiæ est non
infrequens : ejusdem nominis extitere
xiii. sæculo archiepiscopus Senonensis,
episcopi Carnotensis, Nivernensis, et alii.
L. Henschel, 1840–1850.
◊ Cornutus hic nil
aliud est nisi vox Saxoniæ inferioris
Kornut, Socius, a
Koren, Eligere et
Note, Socius, Germanis superioribus
Genosz, Socius electus ; sed jam olim
in vituperium abiit, socium hominis pravi et deperditi denotans.
Adel.
Vide Haltaus. Glossar. col. 1123. voce
Kornoten.