1. GENU, Generatio, ex Gr. γένος, Gradus generationis. Concilium Vermeriense ann. 752. can. 1 :

In tertio Genu conjuncti separantur.

Capitulare Haytonis Episcop. Basil. cap. 21 :

Ut nullus sibi accipiat (uxorem) usque in quinto Genu.

Mox :

Et non separentur in quarto Genu, sed in pœnitentia cunctis diebus conjunctionis suæ perseverent.

Willelmus Malmesb. lib. 1. Hist. Angl. cap. 4 :

Successit Ethelbaldo Offa quinto Genu.

Eod. cap. :

Kenulphum quinto Genu nepotem.

Cap. 5 :

Apud Orientales Anglos Rex fuit Reddwaldus a Wodenio, ut scribunt, decimum Genu nactus.

Vide Leges Henrici I. cap. 76. Et infra in Genuculum 2. Confer Grimm. Antiq. Jur. Germ. pag. 468.

2. GENU, Cubitus, Vitruvio geniculus, Gall. Coude. Charta ann. 1319. in Reg. 61. Chartoph. reg. ch. 428 :

Et de dicta paxeria tenendo quoddam vallum conerotorium, quod tendit recte usque ad quoddam Genu carreriæ orbæ, et de dicto Genu dictæ carreriæ, etc.