« »
 
AU, HO 1, HO 2, O.
[]« Au » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 461b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/AU
AU vel Ou Pagum olim lingua Germanica significasse, auctor est Valesius in Notit. Gall. pag. 361. col. 2. quem consule. Confer Graffii Thesaur. Ling. Franc. vol. 1. col. 504.
[]« 1 ho » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 211a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/HO1
1. HO, Vocabulum in indicendo silentio usitatum. Litteræ Henrici IV. Reg. Angl. ann. 1408. apud Rymer. tom. 8. pag. 539 :
Eis pugnæ supersedere mandavimus, emisso per nos silentii vocabulo consueto, scilicet Ho, Ho, Ho, (quod est) cessate, cessaté, cessate, vindictam demeriti divino judicio reservantes.
Alia notione nostri Hoe dixerunt : nam pro Gallico Oui, Ita, etiam, occurrit in Poemate de la guerre de Troyes MS. :
Li done une tiel collée,
Qu'il ne dist Hoé ne non,
Amphymacus avoit à nom.
[]« 2 ho » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 211a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/HO2
2. HO, in notis antiquorum, Homo vel Honestus. Ho. H. Homo honestus ; H. Hon. Homo Honestus. H. P. Honesta persona.
[]« O » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 6, col. 001a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/O
O. Litera numeralis, quæ 11. denotat, unde versus :
Undenos facit O, cognoscas sic numerando,
seu ut habet Ugutio :
O, numerum gestat, qui nunc undecimus extat.
Eidem literæ si recta linea superaddatur, undecim millia significat.
O, in superscriptione cantilenæ, figuram sui in ore cantantis ordinat. Notkerus Balbulus opusc.
Quid singulæ literæ significent in superscriptione cantilenæ
. Vide A.
O. Sic dictæ Antiphonæ septem, quæ in Ecclesia Adventus Domini tempore cantantur, quod ab O, admirationis nota, principium habeant. Vide Honorium Augustodun. lib. 3. Gemmæ animæ cap. 5. et Durandum lib. 6. Ration. cap. 11. num. 4. Statuta antiqua Canonicorum S. Quintini in Viromanduis :
Vinum de pastibus, de postmeridiis, caritatibus, et de omnibus O, ante Natale debet esse vinum decens refectorium.
P. Carpentier, 1766.
f. eodem sensu, Oleries, in Lit. remiss. ann. 1478. ex Reg. 206. Chartoph. reg. ch. 84 :
Le Dimenche dernier des Oleries de devant Noel, le suppliant ala aux nopces à Joy le moustier.
O, Literam nominibus præfigunt optimates Hiberni, ob eminentiam, inquit [] Camdenus in Hiberniæ descriptione. Jacob. Waræus in Antiquit. Hibernicis cap. 9. ait, regnante Brieno Rege Hiberniæ, Hibernorum cognomina sive familiarum nomina cœpisse esse fixa, posterisque tradita, cum præposita, vel aspiratione, h, vel voce, va, quæ postea mutata est in vocalem, O, et significat unum e posteris viri alicujus primarii, ut OBrien, O-Conner, etc.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
O pro u passim scriptum in vett. Instrumentis. Nuncopatur pro Nuncupatur, in Testamento ann. 690. apud Felibian. Hist. Sandionys. pag. XI. Jobemmus pro Jubemus, apud eumdem pag. XII. Pecodibus pro Pecudibus, in antiquis Canonibus Hibern. tom. 4. Anecd. Marten. col. 10. Ebor pro Ebur, Egomenus pro Egumenus, seu Hegumenus, etc.