« »
 
SAGITTARE 1, SAGITTARE 2.
[]« 1 sagittare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 267c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SAGITTARE1
1. SAGITTARE. Otto Morena pag. 58 :
Ipse Imperator optime sciens Sagittare, multos de Cremensibus interfecit.
Rogerus Hovedenus ann. 1192 :
Et cepit.... unum reneez, qui quondam Christianus fuerat,... et Rex posuit eum ad Sagittandum, et Sagittatus est.
Adde Chron. Domin. de Gravina, apud Murator. tom. 12. col. 577. Utuntur præterea Plautus in Trinum. act. 2. sc. 1. Justinus lib. 41. et Curtius lib. 7.
[]« 2 sagittare » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 267c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SAGITTARE2
2. SAGITTARE, mendose, pro Saginare. Stat. Vercell. lib. 3. pag. 75. v° :
Non possit aliquis buffare, vel inflare ore, vel alio modo carnes, vel Sagittare vel implere rognonos.