1. SELLARIUS, Διφροφόρος, in Gloss. Græc. Lat. Qui in sellula operatur, sedentarius.

2. SELLARIUS, Equus sella instructus, Sellaris, ut supra : Cheval de selle, qui Sellifer, in veteri Epigrammate apud Salmasium :

Currere Selliferum per juga cogis equum.

Ordo Rom. III. n. 5 :

Qui (diaconi) eum (Papam) descendentem a Sellario accipiunt obviis (ut aiunt) manibus.

Auctor Etymolog. :

Κέλης δέ ἐστιν ἵππος ὁ μονάμπυξ, ϰαὶ δρομιϰὸς, ὁ νῦν σελλάριος λεγόμενος.

Suidas : Κἑλης, ὁ σελλάριος. Lexic. Gr. MS. Reg. cod. 2062 :

Κέλης, ὁ μόνος ἵππος, ὁ γυμνὸς, ἤ ϰαὶ ὁ σελλάριος, ὁ μονοϰάϐαλος. Ἵπποι ἀδιστράτοι σελλάριοι,

id est, equi dextrarii sellares, in Chronico Alexandrino pag. 912. Σελάριος equus sella instructus, apud Achmetem cap. 155. 222. Vide Glossar. med. Græcit. col. 1350.

3. SELLARIUS, Eques. Vita S. Anastasii Persæ Martyris cap. 5 :

Sellarius vero, qui erat super carcerem, dum esset Christianus.

In alia versione habetur Caballarius.

4. SELLARIUS, Sellarum confector, Sellier, in Capitulari de Villis cap. 62. in Constitut. Neapolit. lib. 3. tit. 36. et in Itinere Camerarii Scotici cap. 27. Σελοποιοὶ, apud Heronem in παρεϰϐολ. Vita S. Gualfredi Solitarii num. 1 :

In Sellarum exercitio, nam optimus Sellarius erat, parvo tempore moratus est.

Vide Sellatores in Sella 2.