«
2 sellarius » (par C.
du Cange, 1678), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 405a.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/SELLARIUS2
2. SELLARIUS, Equus sella instructus,
Sellaris, ut supra :
Cheval de
selle, qui
Sellifer, in veteri Epigrammate apud Salmasium :
Currere Selliferum per juga cogis equum.
Ordo Rom. III. n. 5 :
Qui (diaconi)
eum (Papam)
descendentem a Sellario accipiunt obviis (ut aiunt)
manibus.
Auctor Etymolog. :
Κέλης δέ
ἐστιν ἵππος ὁ μονάμπυξ, ϰαὶ δρομιϰὸς, ὁ νῦν σελλάριος λεγόμενος.
Suidas :
Κἑλης, ὁ σελλάριος. Lexic. Gr. MS. Reg. cod. 2062 :
Κέλης, ὁ μόνος ἵππος, ὁ γυμνὸς, ἤ ϰαὶ ὁ σελλάριος, ὁ μονοϰάϐαλος. Ἵπποι
ἀδιστράτοι σελλάριοι,
id est,
equi dextrarii sellares, in Chronico
Alexandrino pag. 912.
Σελάριος
equus sella instructus, apud Achmetem cap. 155. 222. Vide Glossar. med. Græcit.
col. 1350.