« »
 
[]« 1 accubitus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 050c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ACCUBITUS1
1. ACCUBITUS, Cubitus. Egesippus de Distant. locorum Terræ Sanctæ pag. 105 :
Super lacum in Accubitum Judææ, Segur... Ostenditur,
id est, qua parte Judæa situ suo cubitum effingit.
Accubitare se, Cubito inniti, s'Accouder. Adrianus Præposit. Malbod. in Historia translat. S. Aldegundis n. 5 :
Unus ad pedem, alius ad pedem humiliter Accubitando se inclinaverunt.
Chron. Bertrandi Guesclini :
Dessus une fenêtre s'est allé Aqueuter.
Nos vulgo Accouder dicimus, cubito inniti. Vide Dudonem lib. 2. de Act. Norman. pag. 72. 77.
P. Carpentier, 1766.
S'Accouter dicunt Normanni. Lit. remiss. ann. 1379. in Reg. 114. Chartoph. reg. ch. 320 :
Le suppliant se Accouta em prés icellui compaignon en disant, Dieu vous gart, seigneurs. S'Acouter,
in cubitos sese prosternere. in Mirac. S. Ludov. edit. reg. pag. 409 :
Lequel Thomas.... s'Acouta de lez cele tombe.
Adaccubitare. Abbo lib. 2. de Bellis Parisiac. :
Cujus Adaccubitat puteus vestigia, etc.