« »
 
[]« 2 accubitus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 050c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ACCUBITUS2
2. ACCUBITUS, pro Cubatu, aut cubitu, Gall. la Couchée. Ita videtur usurpasse Guibertus lib. 5. Hist. Hierosol. cap. 24 :
Ciborum, Accubituum, excubiarum, frigorum, pluviarumque sustinuere miserias.
Accubita seu Accubitus, Græcis ἀναϰλιντήρια, i. reclinatoria, uti appellantur a Wilramo Abbate in Cantica Canticor. cap. 2. quæ in Lexico Græc. MS. Regio Cod. 2062. sic definiuntur : Ἀϰούϐιτα, στρωμναὶ μαλαϰαὶ εἰς ὕψος ἡρμέναι. Glossæ aliæ in Cod. 934 : στιϐὰς ϰαμαιϰύτιον, ἀϰούϐιτον ἀπὸ δένδρων. Balsamoni in can. 74. Synodi Trull. et Joanni Episcopo Citri in Responsis ad Cabasilam []  :
Accubitum, ἅπαν στρωμνῆς ϰατασϰεύασμα εἰς ὕψος ἡρμένον ϰαὶ μαλαϰὸν,
esse dicitur. Θρόνον ἀνάϰλιτον dixit Plutarchus in Romulo. Lampridius de Commodo :
Nec cubuit in Accubitis facile, nisi quæ pilum leporinum haberent, aut plumas perdicum subalares, sæpe culcitras mutans.
Est igitur Accubitum vel Accubitus, locus editior ad quem accumbimus, seu potius mensa ad quam accumbunt convivæ.