« »
 
[]« Berrotata » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 641a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BERROTATA
BERROTATA, Vehes, plaustri onus, a voce Barot, Plaustrum apud Lugdunenses. Adversar. MSS. D. Aubret non semel laudati :
Pratum continens quatuor Berrotatas feni.
Vide Berocata.