« »
 
[]« Bivangium » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 670c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BIVANGIUM
BIVANGIUM, Spatium, intervallum, ex Theutonico Bevang k. Charta Ottonis Imp. ann. 983. apud Baldricum in Chron. Camerac. lib. 1. cap, 108 :
Ea videlicet ratione, ut nulla majorum minorumque persona in Bivangio prædicti forasti, nisi cum licentia præfati Episcopi... venari liceat.
Ch. ann. 837. ap. Lacomblet. Rhen. infer. num. 52 :
Tradidi unum Bivang in saltu Wanes-walde inter duo flumina... cum omnibus appenditiis suis, id est terris, silvis, pascuis, aquis aquarumve decursibus.
Vide Bifang.