« »
 
[]« Borto » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 710b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BORTO
BORTO, Species lanceæ, qua utuntur ii, qui decurrunt ad annulum trajiciendum. Acta SS. Maii tom. 1. pag. 396 :
Et posito annulo in loco solito debeant currere seriatim cum hasta seu Bortone... ei currenti, qui currendo suam hastam miserit in annulum... dari et assignari debeat ipse annulus in signum victoriæ.
Vox, ut arbitror, ejusdem originis, cujus Burdo : quod vide post Burdones.
P. Carpentier, 1766.
Unde Gallicum Borter, Bortone pugnare. MS. part. 2 :
Hardis et de fin cuer pour grant fés endurer,
Et plus que nus des autres ce savoit bien Borter,
Couvrir de son escu, de son espie jeter.
Nisi idem sit quod Boorder. V. Bohordicum.