« Cervus » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 278a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CERVUS
CERVUS. Cervus domesticus, in Lege Salica tit. 35. § 2. et in Leg. Longobard. lib.
1. tit. 19. § 13. Rothar. 320. et
321. Justinianus Institut. lib. 2. tit. 1. de Rer. divis. § 15 :
Cervos quoque quidam ita mansuetos habent, ut in silvam ire et redire soleant.Ejusmodi est ille qui a Virgilio describitur lib. 7. Æneid. vers. 483 :
Cervus erat forma præstanti, et cornibus ingens,Tyrrhidæ pueri quem matris ab ubere raptumNutribant, etc.
Cervus Signum Habens, eodem tit. Legis Salicæ, id est, nolam, tintinnabulum, ut recte interpretantur
viri docti. Vide Signum.
Cervus Domitus, id est, domesticus, in Leg. Ripuar. tit. 42. § 2. cui opponitur Cerva
indomita, § 7.
Cervus ad venationem faciendam mansuefactus, ibidem : qui præmittitur in silvam, ut cæteros attrahat, et dum iis se adjungit,
in casses et venatores conjiciat.
Cervus Extelarius. Vide Extelarius.
Cervus Ramagius, Gall. Cerf ramage, apud Christinam Pisanam 1. part. du Tresor de la
cité des Dames, cap. 18. Vide
infra Ramagius cervus.
Cervi, Furcæ, Sustentacula, Papiæ : ex Gr. forte ϰηροῦχοι. Hac notione Cervi vocem
usurpavit Varro. Servius ad illud Virgilii Ecl. 2. Figere Cervos annotat :
Aut furcas, quæ figuntur ad casæ sustentationem, quæ dictæ Cervi ad similitudinem cornuum cervinorum : aut, quod melius, Figere Cervos, id est, venari et jaculari intelligamus.
P. , 1766.
Cervi Argentei inter baptisteriorum ornamenta non semel occurrunt, quo ad baptismum, quomodo
cervus ad fontes aquarum, summo desiderio perveniendum esse monstraretur. Consule notas ad
Anast. Bibl. tom. 3. pag. 75. col. 2. Fontan. dissert. inscript. Discus argenteus
votivus veter. Christ. Romæ edit. ann. 1727. pag. 28. et alios. Vide in Fons
1.