1. CLAUSUM, et Clausus, Gallis Clos, Locus aut ager sepibus vel muris septus aut clausus : seu ut loquitur lex 1. Cod. Theod. de Rei vindicat. Spatium certum septis quibuslibet conclusum : cujusmodi Arcifinales agros vocant Siculus Flaccus et Frontinus, quod videlicet a septo suo et spatio, seu finibus, finalem, id est vicinum arcerent. Testamentum Widradi Abbatis Flaviniacensis :

Totum illum Clausum, quem nos jussimus plantare, etc.

Infra :

Et illum Clausum in ipso Ariaco, etc.

Vetus Charta apud Perardum in Burgundicis :

5. mansos cum Clauso dominico.

Alia apud Columbum in Episc. Vivar. lib. 1 :

Rostagnus collatis mansis 8. et in Blarbavo Clauso indominicato.

Conventus Pistensis ann. 864. tom. 2. Spicilegii Acher. :

Id est, mansa in gyro Monasterii sita, et ut vulgo loquimur, Clausi vinearum.

Charta Thomæ Comit. Mauriannæ ann. 1216 :

Decem sometas vini meri de suo Clauso.

In alia Umberti II. Comit. Sabaudiæ :

Clausi vineæ indominicati.

Adde Suger. lib. de Administrat. sua cap. 20. Histor. Vastinensem pag. 296. etc. Vide Closum.

2. CLAUSUM, pro Claustrum, in Hist. Eduardi III. reg. Angl. ad. ann. 1331. pag. 400. edit. Hearn. :

Sed non fuit sibi permissum ecclesiam neque Clausum intrare.

CLOSUM, Closus, Gall. Glos. Locus sepibus vel muris clausus. Litteræ Vicarii Archiepiscopi Rotomag. in Tabulario Calensi pag. 190. ann. 1206 :

Recipiant de cætero,... tertiam partem unius donarii de suo Clauso.

Charta Richardi Regis Angliæ pro Abbatia de Bonoportu in Hist. Harcur. tom. 4. pag. 1414 :

Dedimus etiam omnes vineas, quas habebamus apud Guanerem cum pertinentiis suis et totum Closum de Lere cum suis pertinentiis.

Enumeratio reddituum Ecclesiæ Nobiliac. apud Stephanotium tom. 3. Antiquit. Pictav. MSS :

Closus, ubi vineæ solebant coli, proprie est Abbatis.

Pluries occurrit in Regesto 87. Chartophylacii Regii. Vide Clausum.