« »
 
[]« 1 clientulus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 373a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CLIENTULUS1
1. CLIENTULUS, Clientula, vel Clientulia, Qui vel quæ causam suam credit patrono defendendam. Ordinatio Comitis Provinciæ ann. 1254. de Advocatis, e MS. D. Brunet fol. 63 :
Pro expensis vero nichil a Clientulo vel Clientuliis accipiat (Advocatus,) nisi esculentum et poculentum.
Non semel occurrit vox Clientulus in Statut. MSS. Augerii II. Episc. Conseran. ann. 1280. et alibi. Vide Clienculus.