CORONATOR, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Coronator » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 576a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CORONATOR

CORONATOR, Anglis, dicitur Judex placitorum Coronæ, seu quorum cognitio ad Coronam speciatim pertinet ; verbi gratia de homicidiis, murdris, et aliis hujusmodi criminibus Coronam Regis spectantibus. Spelmannus :

Coronator, apud nos Coronæ Officialis pervetustus est, ad tuendam pacem et dignitatem Regiam in quovis Comitatu populi suffragiis constitutus. Olim non minor equite aurato, sed diminuta hodie potestate, quatuor plerumque eliguntur, qui in exquirendis homicidiis operam præsertim navant. Universis præest Capitalis Justitiarius Banci Regis, qui ideo summus Angliæ Coronator habitus est.

De ejus officio et auctoritate multa habent Leges Malcolmi II. Scotor. Regis cap. 15. 16. Statutum 1. Westmonasteriense cap. 10. Bracton. lib. 3. tract. de Corona cap. 5. Fleta lib. 1. cap. 18. 20. Joannes Brito Herefordiensis cap. 1. Guillelmus Stanfford. lib. de Placitis Coronæ cap. 51. 52. Rastallus in Exposit. vocum Juris Anglici, et Skeneus lib. de Verbor. significat. verbo Coroner.

◊ Addit idem Stanffordius lib. 2. cap. 31. Majorem Londinensem Coronatoris officio semper fungi, id est, illius jurisdictionem ac cognitionem eamdem esse ac Coronatorum, ex indulto scilicet Henrici I. quod habetur in Legibus ejusdem Regis post caput secundum. Id etiam privilegii concessum Sandwico et Stonores tradit Willelmus Thorn. ann. 1367 :

Nec est in prædicta villa de Sandwico et Stonores aliquis Judex Coronæ, qui vulgo dicitur Coroner, nisi ipse Major cum suis juratis.

Ejusmodi Coronatorum passim mentio occurrit apud Scriptores et Historicos Anglicos. Vide Placita Coronæ.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Coronatoria, Dignitas Coronatoris, apud Rymerum tom. 12. part. 78. cap. 2. Vide Raglorium.