« Jantaculum » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 279a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/IANTACULUM
JANTACULUM,
Cibus quo solvitur jejunium ante prandium ; unde Jantaculare et Jantaculari, idem quod Jantare vel Jantari, Comedere ante prandium, solvere jejunium secundum Hugutionem. Jo. de Janua, qui reprehendit quosdam qui
corrupte solent proferre hac vocabula per e. in prima syllaba, scil. Gento, as, etc. Quî scribantur hæ voces, hodie satis notum. Usi sunt quidam e Latinis. Vide Dejejunare et Gentare. Vide Salmas. ad Hist. Aug. pag. 419. et Casaubon. ad Suet. in Aug.
L. , 1883–1887.
◊
Jantaculo seu collatione per ipsum facta. (Diar. Burchardi, ed. Thasne, II, 417. ann. 1497.)