MANNA 3, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 3 manna » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 223c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MANNA3

3. MANNA, vox Italica, Manipulus, Gall. Bote. Glossar. Provinc. Lat. ex Cod. reg. 7657 : Manolh, Prov. maniplus. Charta ann. 813. apud Murator. tom. 1. Antiq. Ital. med. ævi col. 521 :

Milio modia quincto, lino Manna quart, etc.

Alia ann. 869. ibid. col. 721 :

Grano grosso modio quarto, minuto autem modio quinto, lino Manna quinta, etc.

Ubi notat vir doctissimus veterem Interpretem Juvenalis Manipulos, Mannas fœni interpretari ; verum Manuam legendum docet Cangius in v. Manua : quod tamen præstare nolim, cum toties apud diversos auctores occurrat vox Manna, qua etiam utuntur Itali. Charta Bern. de Mirabella ann. 1195. apud Ughell. tom. 1. Ital. sacr. col. 1126 :

Item tradimus Pennensi ecclesiæ... octo salmas vini et sex Mannas lini.

Acta notar. Senens. ann. 1283. ex Cod. reg. 4725. fol. 7. r°. :

Confiteor me principalem debitorem tibi... in ccc. Mannis parvichalibus ad modum et consuetudinem actenus observatam.

Vide Manua. Hinc

P. Carpentier, 1766.

Manna, Tæda seu cerei species, quomodo Poignée nostri dixerunt. Mirac. B. Davanzati tom. 2. Jul. pag. 526. col. 1 :

Incontinenti dictus Vivi descendit de asina,... et pedibus suis venit ad sepulcrum B. Avanzati,... et ibi Mannam unam fieri fecit librarum trium ceræ, etc.

Vide supra Manada.