PHYSICULATUS, in Catholico parvo, divinatus, vel pronunciatus. Ibidem : Physiculo, deviner, prononcer. Vox augurum et aruspicum. Gloss. Isid. : Physiculo, propitio deos. Physiculator, augur, naturas in extis animantium quærens. Proinde vox formata, ut putat Scaliger, a φυσιϰεύειν. Martianus Capella lib. 1. pag. 5 :

In fanis, quibus aut vaticinia obliquis fundebantur ambagibus, aut denuntiata pecudum cæde Physiculatis extorum prosiciis viscera loquebantur.

Et lib. 2. pag. 38 :

Hæc aruspicio exta Physiculant admonentia quædam, vocesque transmittunt.

Fridegodus in Vita S. Wilfridi cap. 47 :

Et quamvis odiis proscriptus Physiculatis, etc.

Malim Physiculatum odium capitale, naturale seu domesticum interpretari, ut ex sequenti versu colligi posse videtur :

Protinus arbitrio, Wilfride, piabere nostro.

Saxo Grammaticus lib. 1. Histor. Danicæ, de variis Mathematicis :

Secundi post hos primam Physiculandi solertiam obtinentes artem possedere Pythonicam, etc.

Hinc emendandus Robertus monachus in Histor. Palæst. apud Ludewig. Reliq. MSS. tom. 3. pag. 96. ubi perperam editum physicaculari, pro physiculari. Vide Fissiculare.