« »
 
[]« Scutula » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 381a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SCUTULA
SCUTULA, Monile ex auro compositum, Papiæ. 1. Machab. cap. 4. v. 57 :
Et ornaverunt faciem templi coronis aureis et Scutulis.
Gr. ἀσπιδίσϰοις. Gloss. Lat. Gall. Sangerm. : Scutula, fermail, ront. Cassian. collat. 1. cap. 5 :
In parvissima quadam Scutula, quæ depicta in se continet præmia, jacula vel sagittas intorquere contendunt.
Scutulata, eidem Papiæ, genera vestimentorum, dicta quod orbiculos quosdam habent in similitudinem Scutulorum. Ezechiel. 27 :
Et purpuram, et Scutulata, et byssum, et sericum, etc.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Scutellatæ vestes, eædem sunt quæ alibi virgatæ appellantur, quæ scilicet virgis seu viis transversim decussatimque sunt distinctæ. Ejusmodi vestes nimis permittuntur in Cod. Theod. leg. 11. lib. 15. tit. 7. de Scænicis :
Uti sane hisdem (mimis) Scutlatis, et variis coloribus sericis,... non vetamus.
Leg. Scutulatis. Harum præterea meminit Juvenalis Sat. 2 :
Cærulea indutus Scutulata, aut galbana rasa.
Scutulatas Gallos invenisse auctor est Plinius lib. 11. cap. 24 :
Scutulis dividere instituit Gallia.
Vide Lexic. Pitisci in v. Vestis et infra Virgatus.