« »
 
[]« Stantivus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 582c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/STANTIVUS
STANTIVUS, Stans, erectus. Chartul. Kemperleg. :
Ab ipsa petra Stantiva, in via quæ ducit de matre ecclesia ad S. Germanum..... usque dum pervenerit ad petram Stantivam longiorem, quæ est in via ubi cepit divisio, etc.
Vide Stantes 2.