![[]](img/image.png)
«
Stantivus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 582c.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/STANTIVUS
STANTIVUS, Stans, erectus. Chartul. Kemperleg. :
Ab ipsa petra Stantiva, in via quæ
ducit de matre ecclesia ad S. Germanum..... usque dum pervenerit ad petram Stantivam
longiorem, quæ est in via ubi cepit divisio, etc.
Vide
Stantes
2.