« »
 
[]« 2 transgulare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 8, col. 154a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/TRANSGULARE2
2. TRANSGULARE, pro Strangulare, vitiosa, ut videtur, pronuntiatione. Chronic. Andegav. apud Marten. tom. 3. Anecd. col. 1379 :
Johanne Papa (X.) Transgulato, alter Johannes succedit mensibus iii.
Charta ann. 1413. ex Chartul. 23. Corb. :
Super hoc quod in anno prædicto fuit quidam vir vitæ honestæ et conversationi (qui) instinctu diabolico in domo sua propria... se Transgulasset, etc.
Metaphorice pro Exstinguere, Gall. Etouffer, in Charta ann. 1168. tom. 1. Maceriarum Insulæ Barbaræ pag. 109 :
Damnosam inter utramque domum controversiam... fructus pacis tætus exurgens Transgulavit.
Hinc
Transgulatio, pro Strangulatio. Papias : Suspensio, Transgulatio, laqueus.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Transgulatus Pannus, Variis coloribus distinctus.
Pannis de serico Transgulatis seu reatis a modo non utantur
, in Statutis Ecclesiæ Anic. ann. 1267. tom. 2. Anecd. Marten. col. 483. Sed legendum videtur Stragulatus. Vide Stragulum.