VACANTIVUS, Otiator, ἀνεργής, qui vacat. Suidas :

Βαϰαντίϐος, σχολαστής, μὴ παραμένων τῷ πράγματι αὐτοῦ.

Ita vocem hanc usurpat Synesius Epist. 67. ad Theop. ubi de Episcopis qui vagi et errabundi sedes suas deserebant, otio indulgentes. Lampridius in Severo :

Jurejurando deinde constrixit, ne quem adscriptum, id est Vacantivum haberet, ne annonis Rempublicam gravaret.

Ubi Casaubonus legit,

ne quem adscriptitium, id est, vacantem haberet

. Vide Vacantes et Vacivus.