« Vendere » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 8, col. 268b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/VENDERE
VENDERE, in re forestaria est Cædere, Gallice Exploiter. Vide Venda 3.
Charta Roberti Rotomag. Archiep. ann. 1217. tom. 6. Spicil. Acher. pag. 471 :
Item concessimus ob amorem D. Regis quod quamdiu Vendi faciet grossum et magnum nemus Novicastri et Luciaci, cum minuto sub eo existente, censarii nostri de Aliermont non ibunt ad Vendendum nemus apud Novum-castrum.Charta ann. 1229. ex Chartul. Campan. fol. 398. v°. col. 2 :
Salvo quod illo nemore nullus potest Vendere vel essartare, nisi de mea voluntate et de Venda quæ fiet in illo nemore de licentia mea pro essartare ; vel sine essartare et de illo nemore quod Vendetur ad essartandum et de omnibus Vendis antedictis, ego reddam Comiti Carnotensi terciam partem bona fide sine malo ingenio.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Vendere, Locare, Gall. Affermer. Litteræ Caroli V. Reg. Fr. ann. 1366. tom. 4.
Ordinat. pag. 678 : Quod dicti Consules possint et valeant Vendere pondus farine et bladi, et quod nemo ponderare habeat, nisi in domo communi....... Quodque possint quascumque alias imposiciones inter ipsos facere, imponere et ordinare, pro subvencionibus regiis persolvendis,..... et eas Vendi facere, prout eis melius videbitur, absque nostro prejudicio.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Vendere Sub Corona, apud Eddium in Vita S. Wilfridi sæc. 4. Bened. part. 1. pag. 695 :
Cogitans... sodales suos omnes spoliatos aut in servitutem redigere, aut Vendere sub corona, seu rebellentes occidere.Præfat. ad Chartul. Aganonis ex Tabul. S. Petri Carnot. :
In captivitate ductos sub irrevocabili corona Vendebat.Ubi respicit ad ritum servos vænum exponendi, qui tunc ramum gestabant in capite. Vide in Servus.
P. , 1766.
Vendere ad Noctes, quid sit, docent Lit. remiss. ann. 1354. in Reg. 82. Chartoph. reg. ch. 267 :
Certas res seu pignora dictus exponens Vendiderat ad noctes, sic videlicet, quod si ipsa pignora idem conquerens non redimeret infra certum tempus, juxta consuetudinem loci, ipsa amplius rehabere non posset.