« »
 
DECANTARE 1, DECANTARE 3, DISCANTUS.
[]« 1 decantare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 018b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DECANTARE1
1. DECANTARE, Recitare. S. Bernardus in Epistola ad Guidonem Abbatem de Tribus Fontibus :
Pro pœnitentia tibi injungimus septem Psalmos pœnitentiales quotidie usque ad Pascha, septies prosternendo te, Decantare.
Petrus Damiani in Vita Dominici Loricati ait, eum
Centum annorum pœnitentiam peregisse, qui Psalterium cum disciplina Decantat
. Visio Wettini inter Acta SS. Benedict. sæc. 4. pag. 226 :
Illo ergo sic prostrato. cœperunt prædicti fratres tam septem pœnitentiæ psalmos, quam ceteros tantæ anxietati aptos, qui sibi ad memoriam occurrerant, pro eo Decantare.
Rursum occurrit in iisdem Actis SS. Benedict. sæc. 6. part. 1. pag. 27. 109. et part. 2. pag. 116. Vide Cantare 2.
[]« 3 decantare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 018b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DECANTARE3
3. DECANTARE, Valde cantare. Vide Discantus.
[]« Discantus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 128b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DISCANTUS
DISCANTUS, Discantare. Ugutio : Decantare est valde cantare. Discantare et Excantare, id est, Descantare. Gloss. Gr. Lat. Reg. Cod. 85 : Τετερίζω, Biscanto, facio tenorem. Gobelinus Persona in Cosmodromio ætate 6. cap. 71. de Joan. XXII. PP. :
Item Prohibuit fieri cantum in Horis Canonicis, et in Missis cum Discantu, Triplis et Motetis vulgaribus.
Willebrandus ab Oldenborg. in Itiner. T. S. pag. 139 :
Processionibus igitur in unum convenientibus hinc inde Discantari... vidimus.
Exstant in Bibliotheca Victorina opuscula aliquot de Arte Discantandi, vel Discantus, seu ejusmodi cantus Ecclesiastici, quem vulgo Falsum burdonem appellamus. Obituarium MS. Ecclesiæ Morin. fol. 39. verso :
Solempnem Missam de B. Virgine decantandam... cum cantu Discantu et organis sonantibus.
Joannes Molinetus au Chappelet des Dames :
Tant pour ouir des oiseaux les Deschants.
Infra :
Pies, frions, linottes, et moissons,
Là Deschantent par diverses façons.
Idem in Throno honoris :
Oiseaux des champs chantans chans et Deschants.
Decantare, Eadem ferme notione videtur usurpasse Albertus Stadensis ann. 1053.
P. Carpentier, 1766.
Glossar. Gall. Lat. ex Cod. Reg. 7684 : Discantare, deschanter. Discantus, deschant. Annal. regni S. Ludov. edit. reg. pag. 223 :
Comme dévotement il fit chanter la messe, et solempnement glorieuses vespres et matines et tout le service à chant et à Déchant, à ogre et à treble.
Stat. S. Capellæ Bitur. ann. 1407. ex Bibl. reg. :
Jubemus quod in omni missa, cujuscumque solemnitatis sit,... semper officium, responsorium, alleluia, offertorium et post-communio Discantabuntur, et similiter Kyrie eleison, Gloria in excelsis, prosa, sanctus, agnus.
Stat. eccl. Paris. ann. 1408. ad calcem Necrol. MS. ejusd. eccl. :
Nec debet in cantu notulato regulariter immisceri Discantus, pueris exceptis, propter exercitationem suam.
Mirac. MSS. B. M. V. lib. 1 :
Ki dont oist canter archangles,
Descanter puceles et angles.
Et lib. 2 :
En l'orgener, et verbloier,
Ou Deschanter, ou quintoier.
Vide infra Organisare.
L. Henschel, 1840–1850.
Statuta antiqua ecclesiæ Francofordensis in Würdtwein. Subsid. Diplom. tom. 1. pag. 66 :
Discantus vel cantus lætitiæ a dominica in passione domini usque ad vigiliam paschæ inclusive[] hiis, cum sit tempus compassionis Christi nullus fiant, sed omnia dolorose et humilius quam alio tempore prosequantur.