« »
 
[]« Deonandi » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 066b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DEONANDI
DEONANDI. Guibertus lib. 2. de Vita sua cap. 5 :
Et ecce mane quodam, dum adhuc medie sopitus clausis oculis cubitaret, quæ dæmones instar religiosorum illorum, quos Deonandos vulgo appellant, scamno quod ejus subsidebat lectulo, insederent.
Mox Circumcelliones, et laicas personas. [
exterum genus hominum et incognitam gentem
] vocat. Ubi vir doctissimus D. Lucas Acherius non improbabili conjectura putat Deonandos esse, quos vulgo Donatos et Oblatos in Monasteriis vocitabant. Vide Donati.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Mabillonio non placet Acherii conjectura, quod Guibertus, inquit in Præfatione ad Acta SS. Benedict. sæc. 6. part. 2. n. 92. eos Religiosos vocet, et religioso habitu indutos exhibeat, nudipedes ac gyrovogos, quod Donatis illis competere non videtur. At quinam fuerint ejusmodi Religiosi, (melius dixerit Circumcelliones) ne quidem audet conjicere, donec lux major affulgeat. Hadrianus Valesius in Notitia Galliarum pag. 170. a Deonanto pagi Leodicensis oppido sic dictos conjicit, hincque vocem Diantre pro Diable a nostris vult usurpatam ; quam alii verecundiæ tribuunt non sinenti turpe diaboli nomen pronuntiari.