«
2 caucus » (par C.
du Cange, 1678), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 235a.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/CAUCUS2
2. CAUCUS. Papias :
Caucus, vasis genus.
Gloss. Græco-Lat. :
Καῦϰα, Patera.
Gloss. Basilic. :
Καύϰους,
γάϐατα.
Leunclavius ad Glycam ait esse poculi genus, a sono,
quem edit, effluente vino simul et aere, appellatum. Alii a
Concha vocem effictam
volunt. Trebellius Pollio in Claudio :
Item in Caucos et scyphos pondo undecim.
Item in Caucos et scyphos et zuma pondo undecim.
Ubi quædam Editiones perperam
Caveos præferunt. Hedilbertus Rex Cantiæ Epist. ad S. Bonifacium Moguntin.
Episc. :
Caucum argenteum intus deauratum pensantes libras 3.
Beda lib. 2.
Hist. Eccles. cap. 16 :
Tantum Rex idem utilitati suæ gentis consuluit, ut
plerisque in locis, ubi fontes lucidos, juxta publicos viarum transitus conspexit, ibi
refrigerium viantium, erectis stipitibus et æreos Caucos suspendi juberet.
Eadem
habet Huntindon. lib. 2. pag. 316.
Cauci anactei, in Hist. Episcop. Autissiod. cap.
20. tom. 1. Bibl. Labbei ;
lignei, apud S. Hieron. lib. 2. in Jovinianum, Marcell.
Empir. cap. 25.
argentei, apud Spartian um in Pescennio. Occurrit præterea apud
Ennod. Epigram. 25.
Καυϰίον Græci dixerunt. Liber
περὶ ἀντιδότων MS. ex Bibl. Reg. Cod. 673 :
Εὰν δέ τις ποιήση Καυϰίον ἐϰ μυριϰίνου ξύλλου, ϰαὶ πείνῃ εἰς
αὐτὸ, etc.
Ita Anna lib. 3. Alexiad. Scholiastes Theocriti, et alii.
Καυϰίον etiam usurpat Myrepsus sect. 10. cap. 90. pro mensura
liquidorum, quam
ϰύλιϰα vocat sect. 17. cap. 19. Vide
notas nostras ad eamdem Alexiadem. Sed et pro cratere Lychnuchorum usurpat Ethelwlfus de
Abbatib. Lindisfarn. n. 20 :
Nam plures multi cupiebant pendere Caucos,
Lampada quæ tribuant quadrata lumina templo.
Cachus, pro
Caucus, in Hist. Translation. S. Austremonii Episcopi Arvern. :
Ubi pro reverentia B. Martyris plurima reliquit insignia, scilicet Cachos
crystallinos, et lapides pretiosos.
Caucellus, diminut. a
Caucus, Vasculum. Regula Magistri cap. 27 :
Bibere si voluerit, aquam non ab urceo uno haustu, sed ad calicis, aut galtetæ,
aut Caucelli bibat mensuram
Hinc emendanda vox
Cancillus superius relata,
pro qua censeo legendum
Caucillus.
P. Carpentier, 1766.
◊ Haud scio an non inde
Caucoire, dictum sit festum patroni alicujus loci, quia poculis celebrari solet.
Lit. remiss. ann. 1382. in Reg. 121. Chartoph. reg. ch. 72 :
Comme au mois de
Juing... il eust certaine feste, nommée Caucoire, en la paroisse de Templeue en doxemer
ou pais de Tournesis, .... et eulx estant à ladite Caucoire ou feste, etc.
Caucii Nummi,
ϰαυϰίοι, a Græcis Byzantinis appellati ii, qui
paululum erant concavi, atque adeo
Cauci formam quodammodo referebant, cujusmodi
passim videre est in gazophylaciis apud earum rerum studiosos. Horum meminit Novella
Justiniani 105. cap. 2. Aberrant enim toto cœlo Haloander et Meursius, qui ita dictos
putarunt, quod cauci seu poculi imagine signati essent. Vide
Scyphatus.