« »
 
BRIA 1, BRIA 2.
[]« 1 bria » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 748b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BRIA1
1. BRIA, Mensura, Joan. de Janua. Gloss. Lat. Gr. : Bria, εἶδος ἀγγείου. Ita scribendum. Ebrardus Betun. in Græcismo cap. 12 :
Hæc Bria si dicas, modus est, vas Romipetarum :
Hic Bria, quo vinum sibi distribuunt quasi libra.
Radulphus in Vita S. Richardi Episc. Cicestrensis n. 31 :
Quippe sobrius dicitur, quasi sub Bria constitutus, id est, sub mensura.
Occurrit etiam apud Arnobium lib. 7. Inde quidam nostrum Buire accersunt. Vide Forcellin. et Lindemann. ad Charisium lib. 1. cap. 17. sect. 2. not. 2.
P. Carpentier, 1766.
Glossar. Provinc. Lat. ex Cod. reg. 7657 : Bria, mensura, metreta, mesura, Prov.
[]« 2 bria » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 748b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BRIA2
2. BRIA, Pons, veteribus Gallis : hinc Carobriæ vicus in finibus Biturigum, qui duos habuit pontes Caro flumini impositos. Vide Valesium in Notitia Galliarum pag. 129. Buchananus lib. 2. Hist. Scotiæ hæc habet ad nostram rem pertinentia :
Briam Strabo lib. 7. et cum eo consentiens Stephanus, ait urbem significare : id ut confirment, hæc nomina inde facta proferunt, Pultobria, Brutobria, Mesimbria, et Selembria. Sed quæ illis Brutobria, aliis est Brutobrica ; et quæ Ptolomæo finiuntur in Briga, Plinio exeunt in Brica, ut verisimile sit, Briam, Brigam et Bricam, idem significare. Verum originem omnibus e Gallia esse, vel [] hinc apparet, quod Galli antiquitus in Thraciam et Hispaniam, non autem illi in Galliam, colonos misisse dicuntur.
Quadraginta deinde nomina ex variis scriptoribus describit, quæ in Briga terminantur. Vide Briga 2. et Briva.