«
2 caminus » (par C.
du Cange, 1678), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 052c.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/CAMINUS2
2. CAMINUS, Via, iter ; Italis et Hispanis
Camino, Gallis
Chemin. Notitia
Episcopatuum Hispan. a Wamba Rege confecta :
Oxoma teneat de furca usque ad
Aylanzon, quomodo currit in Camino S. Petri, qui vadit ad S. Jacobum.
Usatici
Barcinonenses cap. 55 :
Camini et stratæ per terram et per mare sint de Potestate,
et per illius defensionem debent esse in pace et treuga per omnes dies et noctes,
etc.
Occurrit pluries in Chartis Hispanicis apud Hieron. Blancam. pag. 607. 627.
tom. 8. Spicilegii Acheriani pag. 369. in Epist. 57. ex iis, quæ habentur tom. 4. Hist.
Franc. in Charta Guntranni Regis apud Sanjulianum in Cabilone pag. 382. in Consilio
Avenionensi ann. 1279. can. 1. in Hist. Dalphin. tom.
2. pag. 94. col. 1. ex Instrum. anni 1271. in Statutis Arelat. MSS. art. 40. Chartis
Massil.
Chart. ann. 1273. ap. Delpit.
Recognit. Feodor. Aquitan. pag. 91 :
De Camino seu de itinere
mercadili.
etc. Vide
Caminarius
supra, et Oct. Ferrarium in Orig. Ital. V.
Caminare. Murator. Antiq. Ital. vol. 2. col. 1178.
D.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Chaminus, Idem Chronicon S. Medardi Suession. apud Acherium tom. 2. Spicil. pag. 794 :
Restitutæ sunt ei quinque civitates cum Chaminis et viis publicis constitutis
inter ipsas.