PERSONA, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

PERSONA, Dignitas. Constitutio Diocletiani et Maximiani in Collatione Legis Mosaicæ cap. 15 :

Si qui sane etiam honorati aut cujuslibet dignitatis, vel Majoris Personæ, etc.

Bonifacius Mogunt. in Epist. ad Zachariam PP. apud Baron. ann. 741. num. 35 :

Laicus quidam magnæ Personæ ad nos veniens dicebat, etc. Splendida Persona,

apud Celsum in Proœmio lib. 1.

Personam Suam Amittere, i. Libertatem seu dignitatem ; in servitutem cadere.

Nam servi Personam legibus non habent,

ut est apud Senatorem lib. 6. Epist. 8. et Paschasium Diacon. lib. 2. de Spiritu sancto cap. 4. Constitutiones Catalaniæ MSS. :

Statuimus, quod Saracenus vel Saracena non possit fieri Judæus vel Judæa... et qui hoc fecerint amittant Personas suas.

Constitut. Siculæ lib. 1. tit. 50. § 2 :

Si tale quid contra eos probatum extiterit, ex quo Personam amittere debeant, vel membrorum mutilationem incurrere, etc.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Persona, Qui dignitatem habet cum prærogativa in choro et capitulo. Charta ann. 1227. tom. 2. Hist. Eccl. Meld. pag. 120 :

Canonicus eorum in choro nostro non habebit staulum in ordine Personarum, sed habebit primum staulum in ordine sacerdotum.

Bona Persona, in Capitul. Metens. ann. 756. cap. 5 :

De ecclesiasticis vero qui supradicta facinora commiserint, si bona Persona fuerit, perdat honorem suum.

Quod de majori clerico, sive qui honore quodam præditus est, ut Decani illi qui singulis decuriis præsident, intelligendum conjicit Janus a Costa in Decret. pag. 44.

P. Carpentier, 1766.

◊ Charta Nicol. episc. Camerac. ann. 1141. ex Tabul. ejusd. eccl. :

Cum vero inter Guidonem eorum nepotem et canonicos nostros in diebus nostris sub præsentia nostra controversia haberetur, consilio Personarum nostrarum et laicorum nostrorum attestatione controversiam hac ratione terminavimus.

Chartam subscribunt archidiaconi, præpositus, decanus ; et ex laicis castellanus, majores communiæ et scabini.

Personatus, in dignitate aliqua constitutus, vel cujus fama longe personat. Miracula S. Eutropii Episcopi Santonensis num. 20 :

Quidam e Francia multum Personatus, etc.

Gesta Consulum Andegavensium cap. 5. num. 6 :

Proconsulares et alii Personati viri.

Viri nobiles et Personati,

apud Conradum Uspergensem in Philippo Imp. Historia Archiepiscopor. Bremensium ann. 1179 :

Decretorum legumque industria peritum, virum, ut apparet, Personatum, canonice et sine omni contradictione electum.

Statuta Friburg. Brisgov. ann. 1120. in Schœpfl. Histor. Zaring. Badens. tom. 5. pag. 50 :

Mercatoribus quibuscumque Personatis

. Conventus Alsaticus ann. 1051. § 6. apud Goldastum :

Liber vel Personatus serviens.

Bovo Abbas Sithiensis de Invent. S. Bertini cap. 3 :

Aliis itidem Personatis viris conclamantibus.

Vetus Scheda in Historia Episcop. Cadurcensium num. 194 :

Frater W. de Labroa licet bene Personatus, et gratus prolocutor, etc.

Adde Chronic. Colmariense ann. 1273. et Rolandinum

Patav. de Factis in marchia Tarvis. lib. 11. cap. 4. apud Murator. tom. 8. col. 328. Vide Personare.

Personalis, Eadem notione. Charta ann. 1103. ex Tabulario Eccles. S. Laudi Andegav. fol. 89 :

Hæc concordia firmata est Andegavi in Capitulo S. Laudi ante Goffridum filium Comitis, et alios Personales viros, etc.

P. Carpentier, 1766.

Personatus in Monasteriis dicuntur Dignitates, Decani scilicet, Thesaurarii, Cantoris, etc. quas alibi Officia claustralia vocant. Statuta ad instaurandam monasticam disciplinam in Monast. S. Andreæ Avinion. ann. 1253. tom. 8. Spicil. Acher. pag. 239 :

Volumus et mandamus in hoc monasterio consuetos cum suis juribus restitui Personatus, præter Decanatum dumtaxat... In dictis autem Personatibus bonas personas poni volumus et præcipimus, quæ videlicet non solum debitis insistant officiis, sed etiam Abbatem suo sciant et valeant fulcire consilio in religione tenenda, etc.

Persona, Dominus. Siculus Flaccus de Condit. agror. :

Nam cum pulsi sunt populi, potestatique locupletiorum fuissent lati fundi, in cujus agro fuissent plures Personæ, hic divisus, ut assignatus, est.

P. Carpentier, 1766.

Persona, pro Homo ; quo sensu Personne dicimus. Charta Joan. comit. Cabilon. ann. 1227. in Chartul. Campan. ex Cam. Comput. Paris. fol. 211. v°. col. 1 :

Universi Personæ, qui capti sunt ex utraque parte, etc.

Scacar. S. Mich. ann. 1220. ex Cod. reg. 4653. A :

Judicatum est, quod mater custodiet Personas filiarum suarum, cum victu eis assignato.

L. Henschel, 1840–1850.

Persona media, in discordia arbitrorum communiter electus ad judicandum, Gall. surarbitre. Chart. ann. 1290. in Guden. Cod. diplom. tom. 1. pag. 841 :

Predictis autem quatuor in unam sententiam concordare nequientibus, in ill. principem Heinricum Lantgravium, terræ Hassiæ dominum, tamquam in Personam mediam consensimus, et quicquid idem statuerit ..... tenebimur irrefragabiliter observare.

Alia ann. 1293. ibid. pag. 869. Persona tertia eodem sensu in chart. ann. 1278. in Lehman. Chron. Spir. pag. 565. Persona superior in chart. ann. 1349. in Tenzel. Suppl. II. Goth. pag. 109. Vide Haltaus. Glossar. German. vocibus Obmann, Drittmann, Gemeiner et Mittelmann, supra Medius.

Persona Altior, Eminentioris ordinis. Charta ann. 1073. in Reg. 3. Amor. gener. part. 1 :

Anniversario dies obitus ipsorum,... sicut pro altioribus Personis mos est, celebrabitur.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Personæ Auctenticæ, Proceres, magnates. Elmham. in Vita Henrici V. Reg. Angl. edit. Hearnii cap. 15. pag. 30 :

Versus Regem Angliæ Personæ notabiles et auctenticæ sunt transmissæ.

Vide Authenticus.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Persona Solemnis, Vir illustris, et aliqua dignitate conspicuus. Charta ann. 1423. in Tabular. B. M. de Bono nuntio Rotomag. :

Solet fieri et est assuetum quidam sermo solemnis per unum doctorem in sacra pagina, aut aliam Personam solemnem.

P. Carpentier, 1766.

Persona Probabilis, Probatæ fidei, Charta Manass. archiep. Rem. ann. 1099. in Chartul. Cluniac. ch. 196 :

Ut hujus pactionis assertio in futurum non cassanda permaneat, testamentali eam schedula cum sigilli sui imagine Personarumque probabilium signis et testimoniis roboravit.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Persona Utilis, Probatæ fidei, digna cui fides habeatur. Capitul. Sicardi apud Camillum Pereg. Hist. Longobard.

cap. 15.

Si autem venditor negaverit, ut non ipsum cavallum, vel bovem vendidisset, et illi, in quorum præsentia venditur, fuerint Personæ utiles, quibus credatur absque crimine, non habeat licentiam venditor negandi ; sed illæ tres si non fuerint fide dignæ Personæ, præbeant sacramentum, etc.

Vide Utilis.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Personæ Inconvenientes, in Capitul. Caroli Calvi ann. 858. tit. 27. cap. 9.

Persona honestioris et minoris loci,

in Capitul. lib. 7. cap. 476. Personæ mediocres. Vide Homo.

L. Henschel, 1840–1850.

Persona Opposita. Frequens apud Marculfum et in antiquissimis chartis usque ad sæcul. XI. formula :

Si quis autem heredum vel proheredum meorum vel ulla Opposita Persona hanc donationem irrumpere voluerit

et similia, ubi Opposita Persona videtur esse Interposita, substituta ; quo facit charta ann. 744. apud Neugart. Cod. Aleman. num. 14 :

Ipsam rem tradit imtori ut neque per se neque Persona popsita er se nunc quæssitum turet, etc. i. e. opposita per se, etc.

P. Carpentier, 1766.

Persona Amissa, pro Emissa, vel Admissa. ut videtur, in Chartul. major. S. Vict. Massil. :

Si quis nos aut successores nostri, vel ullus homo, aut ulla opposita vel amissa Persona, etc.

Persona Publica. Aggenus :

Quædam loca feruntur ad Personas publicas attinere ; nam Personæ publicæ etiam coloniæ appellantur, etc.

Alius Agrimensor :

Hæc inscriptio videtur ad Personam coloniæ ipsius pertinere, etc.

Alio sensu in Justin. Instit. lib. 1. tit. 11. de adopt. § 3.

P. Carpentier, 1766.

1. Persona Conditionis, Manumissus e servitute sub certis conditionibus. Vide supra Conditionati.

P. Carpentier, 1766.

2. Persona Conditionis, Ejus scilicet ordinis, ut rem quampiam possidere possit. Ordinat. Phil. VI. in Reg. E. E. Chartoph. reg. fol. 12. v°. :

Si ecclesia financiam præstare recuset, offerens res acquisitas transferre in Personam conditionis, quam conditio rerum ipsarum exposcit, etc.

P. Carpentier, 1766.

Personam Tenere, dicitur Fidejussor, qui in certo loco consistere tenetur, donec promissa et conventa, ipso vade, fuerint perfecta, vel damnum emendatum ; quod aliter Hostagium tenere dicebant. Vide in Hostagium 3. Charta Ludov. VII. ann. 1172. inter Probat. ult. Hist. Trenorch. pag. 170 :

Comes Stephanus juravit, quod quoties per se vel per submonitionem sciret hoc contigisse, infra quadraginta dies inter Senonis et Parisius, donec totum foret emendatum, Personam nobis teneret.

Forte, pro Prisonam.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Persona, Corpus. Mirac. B. Henrici Baucenens. tom. 2. Junii pag. 384 :

Non exibat de domo, nec se poterat adjuvare de Persona ; modo sentit omnia membra consolidata et confirmata ita quod vadit.

P. Carpentier, 1766.

Persona, Corporis species ; dicitur de equo, in Stat. Mantuæ lib. 1. cap. 119. ex Cod. reg. 4620 :

Qui quidem guaragnum talem et equum de Persona, forma et membrorum proportione, de viribus et sufficientia opportuna examinent diligenter.

Personare. Gloss. Græc. Lat. χαραϰτηρίζω, Persono, id est rei alicui incorporeæ personam aliquam attribuo, uti vocem hanc interpretatur Vulcanius. In MS. additur Noto.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Personandus, Qui alicui ordini vel societati præsidet. Charta Maximiliani I. Imper. ann. 1486. apud Miræum tom.

1. pag. 232. col. 2 :

Mandamus igitur omnibus et singulis Principibus Ecclesiasticis et Sæcularibus, Ducibus, Marchionibus, Comitibus, Baronibus, Militibus, Clientibus, Officialibus quibuscumque, Capitaneis, Burggraviis, Potestatibus, Ancianis, Gubernatoribus, Præsidibus, Judicibus, Regibus armorum, Haraldis, Personandis, civitatum, opidorum, villarum et locorum Communitatibus, etc.

Persona, Facultas, licentia. Charta ann. 1214. apud Georgium Pilonum in Hist. Bellunensi pag. 118. :

Ut habeat potestatem et Personam emendi, et vendendi, donandi, etc.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

In Persona, quomodo Gallice dicimus, en Personne. Litteræ Renati Reg. Comit. Provinciæ ann. 1477. pro piscatoribus Massil. :

Quod a loco illo de la Corona et ultra, tam respectu maris inibi dubiosi et inorescentis, quam metu inimicorum sepe concurrentium periculosum multum est in Persona et bovia piscari inibi arte ipsa de Corre.

Vereor tamen ne mendum subsit : est enim retis genus quod Perriere dicitur in Privileg. Maceriarum ad Mosam :

Il peut pescher à tous autres harnas et manieres quelconques resques, lesrois, Perrieres, les trayneaulx, etc.

Personarum Nomen, ait Facundus Hermianensis lib. 1. cap. 3.

Non nisi cum Sabellius impugnaret Ecclesiam, necessario in usum prædicationis assumptum est : ut qui semper tres crediti sunt et vocati, Pater, et Filius, et Spiritus sanctus, uno quoque simul et communi Personarum nomine vocarentur. Deinde etiam Subsistentiæ dictæ sunt, quoniam Ecclesiæ placuit ad significandum Trinitatem, et hoc nomen distinctioni personali tribuere.

Personæ, Clerici, qui Beneficia Ecclesiastica obtinent, quod, ut quidam putant,

magnam propter officium Personam sustineant

: sed maxime ii, qui Beneficiis, seu Ecclesiis per Vicarios deserviri curant, dum ipsi potiori redituum parte fruuntur ; et, ut ait Johannes Sarisberiensis lib. 7. Policrat. cap. 17 :

Qui quocunque modo plura conquirunt altaria, et nolentes servire altario, de quo vivunt, Personatus quosdam introduxerunt, quorum jure ad alium onera, ad alium referantur emolumenta.

Unde apud eumdem Scriptorem Epist. 1. Personæ opponuntur,

conductis, conductitiis Sacerdotibus et Vicariis

. Concilium Claromontanum ann. 1095. cap. 3 :

Ecclesiæ, seu decimæ... sæpius ab Episcopis sub palliata avaritia venduntur, mortuis nimirum, seu mutatis Clericis, quas Personas vocant.

Charta Bartholomæi Episcopi Laudunensis ann. 1125 :

Notum igitur esse volumus... quod cum Monasterium B. Dionysii de Francia infra terminos nostræ diœceseos altaria duo, videlicet de Sorbais et de Altrepia sub obtentu Personarum ab antiquo tenuisset, novissime temporibus nostris mortua Persona vicedomini Abbatis Sugerii et monachorum, a Petro ipsius Camerario requisiti, ut B. Dionysii Personæ gravamen remitteremus, et quod de cætero altaria illa solida et quiete firma possessione tenenda concederemus, ex decretis Romanorum Pontificum, ne ulterius altaria per Personas tenerentur, sancitum esse recordantes, etc.

Charta Eugenii III. PP. ann. 1150. apud Miræum tom. 2. pag. 1170 :

Sane pravam illorum consuetudinem, quæ sub nomine Personatus usque ad tempus prædecessoris nostri bonæ memoriæ PP. Urbani extraordinarie inoleverat, submovemus.

Annales Wintoniensis

Ecclesiæ ann. 959 :

Nuda fuit Ecclesia, intus et extra, qui Vicarii non habebant, unde eam vestirent et tegerent, nec Præbendarii, qui Personæ dicebantur, talibus poterant intendere.

Infra :

Mandavit, ut bona Ecclesiæ non sine causa percipientes, in Ecclesia, cujus se Personas confitebantur, in propria Persona Deo servituri perpetuo facerent stationem.

Lambertus Ardensis pag. 111. :

Ecclesiæ S. Petri... procuratorem et Personam.

Pag. 121 :

Gaufridum Morinensis et Brugensis Ecclesiæ Canonicum, et in Anglia multarum Personam et procuratorem.

Vide Concilium Rotomagense ann. 1189. cap. 6. 8.

P. Carpentier, 1766.

◊ Hinc Persona opponitur vicario, in Conc. Oxon. ann. 1222. can. 15 :

Pensata ecclesiæ facultate, utrum vicarius onera ecclesiæ subire debeat, an Persona.

Ita et Conc. Bajoc. ann. 1300. can. 101. Vide Du Perray in tract. de Portion. congr. tom. 1. pag. 102. et 149.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

◊ Persona sæpius pro Curio, parochus occurrit : Britan. etiamnum Personne, Angli Parson ea notione dicunt. Chartularium S. Vincent. Cenoman. fol. 115 :

Ego Persona ecclesiæ de Solineio habui medietatem investituræ præfatæ ecclesiæ de Solineio.

Tabular. S. Florentii :

Dolensis Electus vel Archiepiscopus, ad præsentationem monachorum Personas recipit, qui eis de temporalibus, ipsi autem Electo vel Archiepiscopo de spiritualibus respondebit. In tribus aliis ecclesiis prædictus Electus seu Archiepiscopus Personas pro sua eliget voluntate.

Tabular. S. Sulpitii Bituric. :

Cum inter Abbatissam S. Sulpitii et Simonem Personam de Chaneio controversia verteretur, etc.

P. Carpentier, 1766.

◊ Personne, eadem notione, nostratibus. Lit. remiss. ann. 1389. in Reg. 135. Chartoph. reg. ch. 210 :

Comme il feust venu en la ville de Necie près Faloise un questeur ou porteur de pardons, qui dist et fist commandement à la Personne ou curé d'icelle ville, que il fist assembler... ses paroissiens, etc.

Aliæ ann. 1393. in Reg. 144. ch. 254 :

Richart Simon prestre, Personne de la parroisse de saint Oen, etc.

◊ Varie ab Episcopis altaria, uti vocantur Ecclesiæ, concedebantur Monasteriis, vel Capitulis Canonicorum, vel etiam Dignitatibus Ecclesiasticis. Interdum enim ea conditione dabantur, ut iis liceret Personam constituere, Clericum scilicet, qui altaris titulo et proventibus sibi reservatis, ei per vicarium deserviri curaret : quo quidem vacante personatu, Monasteria confirmationem eorumdem altarium ab Episcopis rursum impetrabant, per præstationem quandam, altarium redemptionem vulgo nuncupatam, uti in hac voce docuimus. Exstant apud Haræum in Castellanis Insulensibus lib. 2. pag. 170. 171. diplomata Radbodi Noviomensis Episcopi ann. 1090. et Lamberti Atrebatensis Episcopi ann. 1111. quæ istius moris meminerunt. Alia profert Buzelinus in Gallo-Flandria pag. 307. 308.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

◊ Appellata quoque interdum hæc præstatio Personalis redemptio, ut in Bulla Paschalis II. PP. ann. 1107. ex Tabulario S. Albini Andegavensis :

Has nimirum ecclesias, juxta prædecessoris nostri felicis memoriæ Urbani decretum in Alvernensi Concilio constitutum, ab omni Personali Redemptione liberas vobis permanere censemus.

◊ Interdum etiam altaria concedebant Episcopi absque Personatu ; id est, ut liceret Monasteriis, aliisve Ecclesiis, Vicarios in ipsis altaribus delegare,

qui eis deservirent, Personatus proventibus ad ipsa Monasteria, Ecclesiasve spectantibus : quæ quidem altaria a Personatu libera dicuntur in Charta Baldrici Noviomensis Episcopi ann. 1103. apud Vassorium in Noviomo pag. 797. ex qua præterea discimus, Vicarios, qui ejusmodi altaribus deserviebant, Juniores, eorumque ministeria, Junioratus appellatos. Charta Manassis Episc. Camerac. ann. 1096. apud Miræum tom. 1. pag. 165 :

Altare videlicet de Hauthem cum appenditiis suis, Heldreghem, et Idrighem sine Persona, sed cum debitis obsoniis.

Alia Lamberti Episcopi Atrebatensis ann. 1097. ibid. pag. 116 :

Altare de Huchin ea conditione ibi dedit, ut singulis annis, in festivitate S. Remigii xii. denarios solvat, et deinceps ab omni redemptione liberum faciat. Altare quoque de Rodricourt ita dedit, ut sine Persona permaneat.

Charta Gerardi Episcopi Morinensis apud Willelmum Andrensem pag. 808 :

Altare villæ, quæ vulgo Andernes dicitur, ad opus Monachorum Cœnobii S. Salvatoris Caroffensis ibidem Deo famulantium, omni exactionis debito liberum concedo,... aliud quoque altare, quod dicitur S. Martini.... concedo, non liberum, sed sub Persona.

Vide Junioratus.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

◊ Hinc Personaliter tenere dicebantur qui sub annua præstatione, altarium redemptio dicta, beneficia ecclesiastica possidebant : impersonaliter vero qui ea obtinebant libera a personatu. Vide Mabillonium tom. 5. Annal. pag. 387.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Personatus Jus, Quo personam in ecclesia aliqua quis constituere potest. Charta Officialis Remensis ann. 1364 :

In quibus (ecclesiis) Ecclesia S. Bertini dinoscitur patronatus ac Personatus jus habere, ac ad prædictas ecclesias ab antiquis temporibus Episcopi Morinensium... personas ydoneas præsentatas per ipsum Abbatem... ad dictas capellarias seu capellas admiserint.

Infra :

Capella S. Katarinæ de Kalais existens in patronatu ecclesiæ S. Bertini, etc.

Personator, Idem quod Persona. Lambertus Ardensis pag. 151 :

Erat autem tunc temporis in Ardea quidam sub Morinensis Episcopi præsidio substitutus Personator, sive persona, nomine Walterus, qui etiam Nelensis et Althingensis villæ simili professione procurabat Ecclesiam.

Personatus, Personæ dignitas, seu beneficium ipsum, ac Ecclesia, quam quis sub personatu possidet, ut est in Charta Walterii Episcopi Tornacensis, apud Haræum in Castellanis Insulens. Petrus Bles. Epist. 120 :

Nepos vester in diversis Ecclesiis diversos adeptus est turpi commercio Personatus.

Scriptores Vitæ S. Thomæ Cantuar. cap. 5. de Archidiaconatu :

Nam post Episcopos et Abbates in Ecclesia Anglorum, hic primus et dignior Personatus habetur.

Thierricus Valliscolor. in Urbano IV. PP. :

Hic tres instituit Personatus, ibi Cantor.

Thesaurarius hos, atque Decanus habent.

Provinciale Ecclesiæ Cantuar. lib. 3. tit. 1 :

Ut omnes tam Archidiaconi quam Decani, et omnes alii in Personatibus et dignitatibus constituti, etc.

Adde tit. 7. et Historiam Episcopor. Cadurcensium num. 118. Lindwodus,

Personatum esse ait prælaturam, sive titulum ad personam, sive rectorem Ecclesiæ pertinentem :

hæcque subdit :

Scias tamen, quod de personatu doctores varie scribunt. Nam Archidiaconi et Archipresbyteri, in Ecclesiis Cathedralibus dicuntur habere Personatus. Cognoscitur enim Personatus, quando aliquis habet prærogativam in Choro vel in Capitulo, in optionibus, in processionibus, in vocibus dandis et hujusmodi præ aliis canonicis ejusdem ordinis : non tamen sicut hi, qui sunt in majoribus dignitatibus constituti : unde, ut dicit Cardi. Personatus et dignitas vere supponunt pro eodem, licet in aliquibus locis rectores Ecclesiarum vocentur Personæ, et sic habent personatum, non tamen dignitatem.

Compendiosa benefic. Expositio fol. 12 :

Personatus jurisdictionem non habet ut præbenda, quæ nihil aliud est quam jus percipiendi fructus ratione canonicatus.

Ita estre en personnage, dicuntur in dignitate aliqua Ecclesiastica constituti, in Statuto Philippi Pulcri ann. 1294. de superfluitatibus in qualibet hominum conditione auferendis :

Nul Clerc, s'il n'est Prelaz, ou establis en Personnage, ou dignité, ne pourra porter vair ne gris, ne hermines, fors en leurs chaperons.

Infra :

Nul Bourgeois ou Bourgeoise, ne Escuier, ne Clerc, s'il n'est en prelation, ou en Personnage, ou en greigneur estat, n'aura torche de cire.

P. Carpentier, 1766.

◊ Consule Van-Espen in Tract. de Dignitatibus et Personatibus.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Personalia Beneficia, in Concil. Tarracon. ann. 1591. inter Hispan. tom. 4. pag. 524 :

Licet personatus sive Personalia beneficia ideo nuncupata sint, quod non ut in perpetuum beneficia remanerent, sed ad vitam aliquarum personarum ecclesiasticarum duntaxat instituerentur, etc. Nullus personatus seu Personale beneficium, sine auctoritate et decreto Episcopi... erigatur.

Personagium, Idem quod Personatus. Monastic. Anglic. tom. 1. pag. 816 :

Proillo novo ædificio, quod ipse fecit in Personagio de Dasesboroug.

P. Carpentier, 1766.

◊ Nostris Personnage. Lit. remiss. ann. 1391. in Reg. 140. Chartoph. reg. ch. 158 :

Thomas Durescu prestre, personne d'un bénéfice en icelle eglise, nommé le Personnage de Mirevile.

Charta ann. 1399. ex Chartul. 21. Corb. :

Patrons de plusieurs cures, chappeleries, personnages et autres bénéfices, etc.

Interdum et pro districtu parochiæ, ut in Charta ann. 1226 :

Je Jehans sire de Cison fas asavore à tous cilz ki sont et ki à venir sont, que je ai vendut as chanoines de Sainte Crois de Cambrai toute le disme entirement que je avoie el Personnage de me vile d'Angheriel.

Vide mox Personale.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

◊ Rectius Personagium, eodem quo apud Anglos Personage, pro districtu ecclesiæ curionis, qui persona iisdem dicitur, accipi posse arbitror ; qua etiam notione vox Parochia interdum usurpatur, ut supra observatum est in hac voce.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Personalitas, Eodem significatu, in Charta apud Madox Formul. Anglic. pag. 248 :

Volo etiam omnibus fidelibus esse constans, me neminem alium autoritati domini Episcopi præsentasse de Personalitate ecclesiæ de Suthun, nisi Priorem et fratres ecclesiæ de Trentham.

Personaticum, ut Personatus. Charta Henrici I. Regis Franc. ann 1057. in Historia Monasterii S. Mariæ Suession. pag. 436 :

Alia (persona) in loco ejus præsentetur, cui Episcopus Personaticum ipsorum altarium sine aliqua pecunia tribuat.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Impersonata Altaria, Quæ a Personatu libera sunt. Charta ann. 1105. ex Tabular. Mon. Elnon. :

Eaque (altaria) libera et Impersonata Ecclesiæ S. Amandi concedimus, ea conditione ut presbyteri qui iisdem altaribus deservierint Episcopo præsententur.

Inpersonare, in Personatus possessionem mittere. Charta Hugonis du Puiset Dunelmensis Episcopi :

Sciatis, nos ad præsentationem Roberti Capellani in Ecclesiam de Witefeld, quæ in feudo suo sita est, canonice Inpersonasse Robertum nepotem suum, etc.