« »
 
ACCUBITUS 1, ACCUBITUS 2, ACCUBITUS 3, ACCUBITUS 4, ACCUBITUS 5, ACUBITUS.
[]« 1 accubitus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 050c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ACCUBITUS1
1. ACCUBITUS, Cubitus. Egesippus de Distant. locorum Terræ Sanctæ pag. 105 :
Super lacum in Accubitum Judææ, Segur... Ostenditur,
id est, qua parte Judæa situ suo cubitum effingit.
Accubitare se, Cubito inniti, s'Accouder. Adrianus Præposit. Malbod. in Historia translat. S. Aldegundis n. 5 :
Unus ad pedem, alius ad pedem humiliter Accubitando se inclinaverunt.
Chron. Bertrandi Guesclini :
Dessus une fenêtre s'est allé Aqueuter.
Nos vulgo Accouder dicimus, cubito inniti. Vide Dudonem lib. 2. de Act. Norman. pag. 72. 77.
P. Carpentier, 1766.
S'Accouter dicunt Normanni. Lit. remiss. ann. 1379. in Reg. 114. Chartoph. reg. ch. 320 :
Le suppliant se Accouta em prés icellui compaignon en disant, Dieu vous gart, seigneurs. S'Acouter,
in cubitos sese prosternere. in Mirac. S. Ludov. edit. reg. pag. 409 :
Lequel Thomas.... s'Acouta de lez cele tombe.
Adaccubitare. Abbo lib. 2. de Bellis Parisiac. :
Cujus Adaccubitat puteus vestigia, etc.
[]« 2 accubitus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 050c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ACCUBITUS2
2. ACCUBITUS, pro Cubatu, aut cubitu, Gall. la Couchée. Ita videtur usurpasse Guibertus lib. 5. Hist. Hierosol. cap. 24 :
Ciborum, Accubituum, excubiarum, frigorum, pluviarumque sustinuere miserias.
Accubita seu Accubitus, Græcis ἀναϰλιντήρια, i. reclinatoria, uti appellantur a Wilramo Abbate in Cantica Canticor. cap. 2. quæ in Lexico Græc. MS. Regio Cod. 2062. sic definiuntur : Ἀϰούϐιτα, στρωμναὶ μαλαϰαὶ εἰς ὕψος ἡρμέναι. Glossæ aliæ in Cod. 934 : στιϐὰς ϰαμαιϰύτιον, ἀϰούϐιτον ἀπὸ δένδρων. Balsamoni in can. 74. Synodi Trull. et Joanni Episcopo Citri in Responsis ad Cabasilam []  :
Accubitum, ἅπαν στρωμνῆς ϰατασϰεύασμα εἰς ὕψος ἡρμένον ϰαὶ μαλαϰὸν,
esse dicitur. Θρόνον ἀνάϰλιτον dixit Plutarchus in Romulo. Lampridius de Commodo :
Nec cubuit in Accubitis facile, nisi quæ pilum leporinum haberent, aut plumas perdicum subalares, sæpe culcitras mutans.
Est igitur Accubitum vel Accubitus, locus editior ad quem accumbimus, seu potius mensa ad quam accumbunt convivæ.
[]« 3 accubitus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 051a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ACCUBITUS3
3. ACCUBITUS, Mensa vel sedes ad mensam, ad quam accumbitur. Charta Ottonis Frisingensis Episcopi ann. 1157. in Metropoli Salisburgensi tom. 2. pag. 107 :
Quod videlicet in celebrandis ordinibus in annotatione post sedem Cathedralem primum locum in Processione solenni Præpositus vester aliis Præpositis præferatur, in refectorio Accubitum qui principali oppositus est, habeat is, etc.
Vide S. Paulin. ep. 13. p. 73. et Poëm. ii. pag. 37. edit. 1685. et Accubitor.
Accubitatus, De eo qui ad mensam accumbit, apud Sugerium in Ludov. VI :
Finita vero Missa, erectis in claustro palliis strato mensis, materialem agnum tanquam thoris Accubitati, cætera nobis mensæ fercula consueto more suscipiunt.
Braulio Cæsaraugust. in Vita S. Æmiliani cap. 24 :
Cum causa convivii fuisset Accubitatus.
[]« 4 accubitus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 051a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ACCUBITUS4
4. ACCUBITUS, et Accubita, Prandia ac convivia ipsa. Papias : Accubitus, prandia, quasi accibitus epularum. Respexit illud Isidori lib. 20. Orig. cap. i :
Accubitum a cibo vocatum, quasi ad cubitum epularum.
Acta S. Basilisci Martyr. n. i :
Magistrianus et qui cum eo erant, facto terræ motu, surrexerunt de Accubitu præ magno timore, relictoque prandio, trementes venerunt, etc.
Vide Rufin. in Regulam S. Basilii cap. 10.
Accubitus vastatorii, Jus prandii, pastus, Droit de giste et de past. Charta Conradi Imp. ann. 1145 :
Exactiones, tallias, quas quidam precarias vel petitiones nominant, vel Accubitus Vastatorios, etc.
Vide Pastus, Prandium, Procuratio.
[]« 5 accubitus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 051a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ACCUBITUS5
5. ACCUBITUS, Triclinium in quo ad mensam adcumbitur. Itinerarium Hierosol. Antonini Monachi :
Deinde venimus miliario 3. in Canan, ubi Dominus fuit ad nuptias, et accubuimus in ipso Accubitu.
Infra de Gethsemani :
In quo sunt tria Accubita, in quibus ille (Christus) accubuit.
Ea notione vox hæc forte capienda in vet. inscriptione apud V. C. Jacob. Sponium in Libello de Diis ignotis pag. 18 :
Murum a fundamentis cum suo introitu, et porticum cum Accubito vetustate conlapsum impendio suo restituit.
Accubitalia triclinia
, refectoria Monachorum vocat Ordericus Vitalis lib. 2. pag. 412. S. Athanasius de imagine Berytensi :
Χριστιανός τις ἔλαϐεν ἐν οἰϰίῳ ϰελλίον παρά τινος, ἐν ᾧ ϰατοιϰῶν ἀντιϰρὺ τοῦ ἀϰουϐίτου ἀυτοῦ ἔπηξεν εἰϰόνα τοῦ Κυρίου ἡμῶν.
Hinc Accubitus et Accubita appellata olim triclinia majoribus ædibus sacris adjuncta, in quibus Pontifices e Clero et Laïcis præcipuos convivio excipiebant post sacra peracta, de quibus multa observamus in nostra Constantinopoli Christiana, ubi de Tribunali novemdecim accubituum agimus. Vide Accubitor.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Hujusmodi Ædificium Leo IV. Romæ restauravisse ab Anastasio Biblioth. memoratur. Cujus quidem adhuc supersunt vestigia, inquit D. Macer in Hierolex.
a latere posteriori domus pœnitentiariæ Lateranensis Basilicæ
. De iisdem Accubitis in ordine Romano ubi de [] Paschali festivitate :
Descendebant Primates Ecclesiæ ad Accubita, invitante Notario Vicedomini, et bibebant ter.
Nescio an ab accubitis orta sit vox Acube et Aucube, Poetis nostris sat frequens, pro tentorio, vel tabernaculo, quod in iis accumbant milites, atque adeo ut in tricliniis conquiescant. Le Roman de la Prise de Hierusalem MS. :
Enseignes et Aucubes et maints Indepenon.
Alibi :
Anviron la cité firent lor triefs drecier,
Pavillons et Aucubes, et grands paissons fichier.
Le Roman de Girard de Vienne MS. :
Vianne assaillent environ et es lés
Tendent Acubes et paveillons et trés.
Le Roman de Garin :
Li cuens Fromond fist destandre son tref,
Et les Aucubles sor les sommiers trouser.
Chron. Bertr. Guescl. MS. :
Loges, trefs, et Aucubes, et paveillons faites.
Accubitus, vel Accubita, ipsæ accubitoriæ vestes, quæ Accubitis insterni solent, Græcis ϰατάϰλιτα, ut quibusdam placet. Gloss. Lat. MS. Reg. Cod. 1013 : Peristromata, gemina tegmina, vel Accubitus. Alibi. : Tegmina, Accubitus, peristromata. Eædem Accubitalia dicuntur apud Pollionem in Claudio.
[]« Acubitus » (par L. Favre, 1883–1887), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 066a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ACUBITUS
ACUBITUS. Locus ubi cibos ad sumendum accubamus. Dief.